⁠⁠⁠⁠⁠فیگوری با چشم انداز خیالی!

می گویند ما کشوری هستیم، که علاوه بر مخدر شدن در گذشته و افسانه پردازی فراوان، کنون درگیر و خوش بین به کمیت ها گشته ایم، جمعیت بالا، تولیدبالای خودرو، افزایش فضای سبز، ساختن سدها، تعداد دانشجو و افزایش واحدهای دانشگاهی، توسعه کمی راه آهن، و جاده، کشاورزی و افزایش تولیدات کمی آن، ساخت مدارس، تعریف هزاران منصب مدیریتی و ده ها نمونه دیگر، نشان میدهد، که رشد کمی ما بخوبی در حال صعود است.

با کمی واقع بینی متوجه این اصل میشویم که این جمعیت بالا که لازمه آن تولید بیشتر و افزایش ثروت ملی است، نه تنها منجر به افزایش ثروت نشده بلکه باعث کاهش سرانه درآمد نیز شده است،خودروها ی تولیدی بخاطر کیفیت پایین و انحصار در واردات سهمی از بازار جهانی نداشته و ناچارا فقط در داخل کشور یکه تازی نموده و از عوامل اصلی مرگ و میر و نقص عضو ناشی از تصادفات بشمار میآیند، افزایش فضای سبز مصنوعی و از بین بردن جنگلها و مراتع یک جابجایی مضحکانه است، تازه!!معلوم شده خیلی از گونه های گیاهی کشت شده برای سلامتی انسانها مضر بوده و غیر اصولی انتخاب شده‌اند، ساختن سدها نیز بدون پیوست زیست محیطی و مطالعه آینده نگر بوده که سد گتوند و از بین رفتن تالاب ها و گونه های جانوری و تغییرات منفی زیست محیطی از عوارض آنها محسوب میشوند، تعداد بالای داتشجویان و مدرک به دستان، جویای کار که بخاطر مدرک، فاقد توانمندی دانشی و کاربردی عملا به خیل بیکاران پر مدعا افزوده شده که تن به مشاغل یدی و بدنی نمیدهند، توسعه جاده هاو ساخت مدارس غیر استاندارد که عمر مفید آنها از متوسط پیش بینی شده کمتر است.

تولید محصولات کشاورزی با آب بری بسیار بالا و غیر استراتژیک و نیز تعریف غیر معمول منصب های مدیریتی و بکارگیری افراد غیر کارا و اثر بخش که بجز لابی گری هنری نداشته و موجب ارتقا سازمانهای خود نمیشوند، نشان میدهد که باید خود را از دام عددها ی بدون پیوست کیفی رهانید، در این راستا، الزام است که برای جلوگیری از پیامدهای مضر شعار گرایی و دادن وعده های خیالی، بسترهای کیفی را در حوزه های مختلف انسانی و صنعتی باز تعریف و مورد توجه ویژه قرار داد، و نیز نباید به بهانه جلوکیری از سیاه نمایی نواقص عینی موجود و جاری در جامعه را نادیده گرفت، عمل گرایی کیفیت مدار دارای اقتضائاتی است که مهمترین آنها، قبول شرایط واقع و عمل به رفتارهای واقعی و غیر آرزویی است!

دادن وعده های بدون پشتوانه شاید در کوتاه مدت باعث خرسندی جامعه شود اما باید به یقین دانست این رفتارهای غیر عملیاتی در دراز مدت نتیجه معکوس داشته و منجر به سست شدن سرمایه اجتماعی که همانا اعتماد عمومی است، میگردد. امید دادن به مردم در تمامی حوزه های اجتماعی لازم است، دارای لازمه پیاده شدن و دست یافتنی و دارای ارزشمندی جهانی باشد، لذا نباید شعارها را فرش راه تعالی اجتماع نماییم، بلکه بایستی با دوراندیشی و کاربست علمی داده های ارزیابی شده، و استفاده از پتانسیل های واقعی منابع انسانی موجود کیفیت و خلوص واقعی فعالیت‌ها را مورد توجه بیشتری قرار دهیم، ان شاالله… 

فاضل خمیسی