خاموشی شمع فروزان معلم باکرونا

جاسم صاکی : روز معلم که میرسد فروزان بودن شمع معلمی نمود بیشتری بخود میگیرد که دیگران را روشن وخود را میسوزاند تا بتواند شمعهای دیگری را همانند خود روشن کند تاخدای نکرده جامعه بدون شمع تاریک بماند وظلمت جهل و بی سوادی برآن رخنه نکند.معلم در یک جامعه حیثیت شمع را دارد که علم را جرعه، جرعه در جان ها جاری می کند، خود لحظه به لحظه می سوزد و با دانش خویش جامعه را می سازد و فردای با شکوه را نیز نوید می دهد.

معلمی عشق است

معلم در سخت ترین شرایط وبدترین وضعیتها همدم و یار دانش آموزان بوده وهست و این دو بدون همدیگر هیچ معنایی ندارند.معلم، معمار قلب هاست و بذر نور در دل ها می افشاند. قدردانی و تجلیل از معلم، قدردانی از باغبانی است که هر صبح، سبدی از صمیمیت با خود به کلاس می برد و با انگشتان مهربان خویش، بر شاخه قلب ها فردا را پیوند می زند. معلم را توقع نام و نان نیست. این گمنام، هر روز از تنور داغ جانش، هزاران نان بر سفره گرسنه دل ها می بخشد و از علقمه قلبش، هزاران مشک به خیمه های عطش می رساند.

مدتی است که شمعهای روشن، در گیرودار ویروس منحوس وخبیثی قرار گرفته اند وروز انه خبرآب شدن آنها درکنار بی مهری و بی توجهی هاست وجز درد وافسوس برای خانواده بزرگ فرهنگیان چیزی نصیب آنها نشده وکرونای ظالم وبی رحم به کشتار پیشگامان تعلیم و تربیت رفته، وغیراز افسوس که فلان معلم قربانی کرونا شد افسوسی که شاید دیگر دردی رو درمان نکند وباید قبل از خاموشی دیگر شمعهای فروزان جامعه چاره ای یافت تاجامعه و خانواده معلم که منتظر حضور گرم پدر دربین آنهاست را ازآنها محروم نکنیم

دیگر نخواهد شد کسی مهمان آتش                    آن شمع را خاموش کن! پروانه مرده است…