پوچیسم و منفعت طلبی در روند اصلاحات!

پروسه ی اجتماعی که سرخوردگی های فراوان را در عمر خود تجربه کند اجزای تشکیل دهنده ی آن به طیف ها و گروه های بسیاری تقسیم می شوند. به بیانی دیگر هر گاه اهداف تعیین شده یکسان محقق نگردد عده‌ای از گروه های برپا سازنده ی آن حرکت، تنظیم کنش خود را بر تناقض با منافع روح کلی آن حرکت قرار می دهند و کارکرد تنظیم عمل اجتماعی این افراد نه به میانجی اخلاق حاکم بر حرکت بلکه به میانجی منافع شخصی رقم خواهد خورد. در چنین فضایی است که پوچیسم و منفعت طلبی پدیدار می شوند.

اگر اصلاحات را در حکم نوعی فرایند عظیم بالغ شدن اجتماعی توده ها در نظر بگیریم منفعت طلب ها و پوچیست ها به یک اندازه از آگاهی اجتماعی ناخشنودند و با ابزارهای متفاوت سدی در برابر فرایند آگاهی بخش عمومی ایجاد می کنند.پوچیست ها یک گروه کوچک به خوبی سازمان یافته اند که قبضه ی قدرت دولتی را از طریق و برنامه ریزی مخفی، تبانی، لابیگری، دورویی، نفاق و غیره را، با سرعتی بالا پیگیری می کنند.اینها برای تحکیم قدرت خود از انعقاد نوعی آتش بس با ایست گرایی محافظه کار ابایی ندارند و در وانهادن اصول اصلاح طلبی نوعی وجاهت ظاهری کسب می کنند.

پوچیسم فقط در خاک حاصلخیز شده به دست منفعت طلبان شکوفا می گرددو بر همین اساس است که پوچیسم و منفعت طلبی به راحتی در حوزه عمل همدیگر را پیدا می کنند، شاید به این اتحاد بتوان نام اصلاح طلبی مبتذل گذشت چرا که زمینه سازی برای اهداف خود را در جدای از کل اصلاحات تعریف می کند.در واقع امروز اصلاح طلبان واقعی مجبورند در دو جبهه پیکار کنند، جبهه محافظه کاری راست که به هیچ رفرمی معتقد نیست و بستری که پوچیسم و منفعت طلبی آن را اشغال کرده‌است.تهدیدپوچیسم آن است که یا قدرت در قبضه ما می ماندیا در غیر این صورت به تختخواب هایمان بر می گردیم.اصلاحات باید بداند که نه قدرت دولتی این طیف کوچک نفعی را برای کشور رقم خواهد زد ونه آسودگی شان در تختخواب نقصی و تهدیدی را سبب می شود.

دکتر محمد جواد دانش – اهواز

شهریور ۹۷