خانه دوست اینجاست! / هاشم سعدی مجد

یکشنبه شبی که خبر فوت جلیل محمودی را شنیدم، ترجیح دادم باور نکنم. فکر میکردم شاید شایعه باشد یا حداکثر یک شوخی واتساپی! انگار واکنشی برخاسته از ناخودآگاه آدمی است که در برابر واقعیت های زندگی همیشه میل به مقاومت دارد که هیچ واقعیتی تلخ تر از مرگ نیست! جلیل محمودی را از کلاسهای زبان عباس دلفیه میشناختم. پسر خوش رو و باابهتی که یک سر و گردن از بقیه همکلاسی هایش برتر بود و در کنارش میتوانستی با تمام وجود لذت یک رقابت علمی را بچشی.

رقابتی که بعدها به رفاقت تبدیل شد و به دیدارهای جسته گریخته ای در دبیرخانه و کارگزینی اداره آموزش و پرورش رسید. جلیل واقعا جلیل داشت! در رفتارش جلالی داشت مثال زدنی و کلامش سرشار از صداقت. لحظاتی برای همنشینی با او کافی بود که بفهمی طرف مقابلت صاحب “یک دل بی رنگ و ریاست” و چقدر شوق یاددادن و یادگرفتن دارد. شوق سهیم شدن در کار خیر. مثل آن کلاسهای کنکوری که در سرما و گرما برگزار میکرد. میدانی جلیل؟! این روزها به این فکر میکنم که مرحوم علیمی از سر چنین شناختی بود که در آن لحظات نفس گیر دست نیاز به سوی تو دراز کرد. اما حیف که این بار نشد که بشود!

و این صحنه پایانی همه را داغدار کرد. جلیل عزیزم! امروز پنجشنبه است و میگویند هنوز غواصها نتوانسته اند نشانی از تو پیدا کنند. بیچاره غواص ها! مگر آنها خبر ندارند خانه دوست کجاست؟! کافی است در کوچه پس کوچه های ویس و ملاثانی قدم بزنند تا نشان افتخارت را در جان و دل این مردم ببینند. در مغازه هایی که خرید میکنیم، در کنار استادکار خانه ای که در ملاثانی ساخته بودی و میگفت جز خوبی چیزی از تو ندیده و آخری همین دیشب؛ پدر دانش آموزی که باحسرت از نبودنت حرف میزد. همه و همه گواه خوبی برای بودن های توست. تویی که جان شیرینت را در طبق اخلاص گذاشتی، شایسته پاداشی هستی خدادادی “فَاجْعَلْ أَفْئِدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِي إِلَيْهِمَْ” (ابراهیم/37) خانه ابدی تو اینجاست رفیق؛ در قلب ما ❤

ملتمس دعای خیرت

 هاشم سعدی مجد 

4 شهریور 95