فرصت تنوع قومی از قول تا عمل !/ دکتر فاضل خمیسی

قومیت نه تنها تهدید نیست بلکه فرصت است ،و تبعیض قومی بهر شکل آن محکوم است و ،،، این جملات که بر پایه تعالیم دینی و حقوق بشری شکل گرفته و بیان میشوند به عناوین و مناسبتهای مختلف از سوی مسوولین و دولتمردان جمهوری اسلامی در رابطه با حقوق و تنوع قومی در ایران اعلام و حتی در قانون اساسی بشکل مستقیم درج شده است حال باید دید با وجود اینکه از این پدیده اجتماعی بعنوان فرصت قلمداد می شود

در صحنه عمل و در جایی که بعد از 38 سال از پیروزی انقلاب و حاکمیت ارزشهایی دینی و انسانی میگذرد چگونه استفاده شده و با این موضوع در استان خوزستان بعنوان استراتژیست ترین استان بعد از پایتخت چگونه برخورد شده است ، بدرستی که مدیریت صحیح و عقلانی ، از تنوع قومی با اصل قرار دادن عدالت توزیعی و احترام به فرهنگ محلی و و اتصال و آشتی پذیری آن با فرهنگ ملی و رسمی میتواند بالاترین فایده ها را از تفاوت فرهنگی و قومی در استان ببرد ، در جایی که همگرایی قومیت ها و فرهنگ بومی با فرهنگ ملی مکمل و نیازمند هم برای روزآمد نمودن و هم جهت در راستای رضایتمندی و ارتقا سطح وابستگی و چسبندگی بیشتر مردم با حاکمیت را موجب شود آن جامعه مصونیت بیشتری را در برابر تهاجم و تهدید بیگانگان خواهد داشت!

تکثر گرایی و قبول آن به عمل و نه به شعار از مولفه های اصلی توسعه همه جانبه در نظامها مردم سالار بحساب میآید ، و قومیت و اعتراف به آن بعنوان یکی از اصلی ترین موارد تکثر گرایی قابل اعتنا و اهمیت است، و بدترین بی تدبیری آن است که این ظرفیت را انکار و یا حجمی بیش از حد واقع برای آن مترتب شد ، مطالعه تاریخی در رژیم سرکوبگر و منحوس پهلوی علیرغم بکار گیری تمامی ابزارهای سرکوب و بکارگیری نویسندگان و دلالان فرهنگی وسیاسی مبنی بر استحاله فرهنگها ی بومی و انکار قومیت ها و ایجاد یک فرهنگ دست ساخته و مبتنی بر دروغ و شرک می بینیم این فرهنگها محلی بدلیل ریشه داشتن و اتصال به دین و اهل بیت (علیهما السلام) نه تنها صحنه را خالی نکردند بلکه اینبار بدلیل حضور یک نظام مبتنی بر قوانین اصیل اسلامی و نزدیکی بیش از پیش گفتمان اسلام و فرهنگ محلی استان خوزستان فاصله خویش را با فرهنگ ملی بسیار اندک یافته و بر این اساس بالاترین ولا وجانفشانی را در راه جمهوری اسلامی نموده اند!

اما ،،، قوم عرب ایرانی که به اذعان و بررسی تاریخ دانان و آمار نویسان منصف، از بالاترین فراوانی و قدمت در این استان میباشند و در این راستا انتظار است که دولت تدبیر ، نسبت به امیدی که در دل مردم و بخصوص قومیت ها کاشته با بهره گیری از شایستگان این قوم در اداره و مسند راهبردی استان در این آزمون، اعتماد و عمل را با شعار و سراب مشارکت جایگزین نماید ، طبیعی است ، یکی از تعاریف حکومت های مردم سالار ؛ انتخاب و ظهور و حضور شایستگان فارغ از قوم و قبیله و حتی جناح و طیف سیاسی در اداره جامعه است ، اما در برخی اوقات که حس میشود بخشی از جامعه که علیرغم توانمندی و حضور پر رنگ در صحنه های ایثار و فداکاری مورد خواسته یا ناخواسته مورد غفلت قرار گرفته اند ، بر همه دلسوزان و اندیشمند فارغ از تعصبات جاری فرض است نسبت به احقاق حق و مشارکت مستقیم و دلجویی از این بخش مورد نظر گام برداشت! اینکه بعد از سرنگونی حاکمیت شیخ خزعل که زیر نظر دولت مرکزی بر استان خوزستان که قریب به یک قرن میگذرد هنوز آن اعتماد لازم جهت استفاده از استاندار عرب در استان خوزستان فراهم نشده و این نابخردی را به تاریخ وصل نماییم ، خود خالی از اشکال نبوده و نیاز به باز نگری فرهنگی و اجتماعی دارد ، دولت لازم است بدنبال همگرایی و اعتماد بخشی بین اقوام و گروههای انسانی در جامعه باشد تا همگی احساس خودی بودن بکنند نه اینکه برخی انتصابات را حق خود دانسته و عملا بازی خویشاوندی و غیر خویشاوندی در بیاورد!

طبیعی است که باید بپذیریم ، اختلاف بر سر انتصاب ،عرب، بختیاری و لر و بهبهانی و شوشتری و دزفولی و،،، نیست و امتزاج و اختلاط و همزیستی مردم این استان آنقدر قابل ستایش و باعث شادمانی است که حیفم می آید که نگویم از خط کشی بین مردم خوب استان همیشه دلاورم ملول و رنجیده ام ، و باور باید گردد که چنانچه سهم مدیریت استان برای برادران بختیاری به اندازه مردم عرب بود و این احساس نادیده گرفتن برای این قوم ایجاد شده بود ، از اولین کسانی بودم که میگفتم سهم برادران بختیاری ام را بدهید و برای این کوتاهی بالاترین مقام اجرایی استان باید نصیب آنان گرددد، اما بخوبی واقفید که کنون این کو تاهی در حق عرب خوزستانی شده و باید از لر و بختیاری و سایر گروهها ی انسانی این انتظار را داشت که در همگرایی و اعتماد متقابل به عمل و اقدام وارد شوند ، و نشان دهند برای آنها برادری و همزیستی همدلانه که ریشه در تاریخ و باورها ی انسانی و دینی دارد اولویت دارد، از سویی آرزو میشود عدالت توزیعی که از شاخص های جوامع مترقی و دیندار است به سمت و سویی حرکت نماید که هیچگونه تبعیضی در توزیع قدرت و ثروت بین آحاد جامعه فراهم نشده و مردم باور داشته باشند همان گونه که مشارکت آنها در انتخابات و دفاع و ایثار قابل تکیه است سهم و بکارگیری آنها در مناصب و اداره جامعه قابل اعتماد و بلامانع است و این مهم نه به شعار بلکه در صحنه عمل و تصمیم گیری قابل مشاهده است،