جشنواره خودکشی و سندروم بی تفاوتی مسئولان استان!

چندصباحی ست لالی و مسجدسلیمان درارائه خودکشی های هولناک باهم کورس رقابت بسته اند. ازخبرخودکشی ٢ نوجوان در پارکینگ منزلی در مسجدسلیمان مدت زیادی نمی گذرد که فیلم خودکشی دلخراش یک جوان اهل لالی با پریدن از پل مرتفع و معروف شهدای لالی صفحات مجازی را پر می کند. نمی دانم فیلم و حادثه ای که درفیلم اتفاق افتاده است را حرکتی نمایشی از پسرک در یک سیرک روباز بنامم یا خودکشی دردناک یک جوان بخت برگشته در معرض ده ها تن از اهالی ، خانواده ، دوستان و البته مسئولانی که باورشان شده به سیرک دعوت شده اند !

در وسط تصویر پدرساده و درعین حال درمانده یست که زبان گفتگو با فرزند ازدنیا سیرشده اش را نمی داند ، در تقلای راضی کردن پسر تنها به نهیب و گاهاً دلداری های متناقض متوسل می شود اما کلمات مناسب را برای متقاعد کردن جوانی که تنها چند دقیقه بعد از دستش داد ، پیدا نمی کند والبته چه باید می گفت ؟مگر یک انسان در طول زندگی چندبار با صحنه مرگ و خودکشی فرزندش قرار است روبه رو شود که کلمات مناسب برای چنین موقعیتی را از قبل آماده کرده باشد ؟

اما تکان دهنده تر از صحنه خودکشی ، وجود مسئولانی در گوشه گوشه فیلم است که عکس العملی متفاوت از مردم عادی شاهد ماجرا، ندارند فرماندار، نیروهای متولی نظم و امنیت ، هلال احمر ومسئولین شهرستانی بی تفاوت به تماشا می نشینند و این درحالیست که خبرگزاری ها و کانالهای متعددو موثق لالی از حضور یک ساعت و نیمه آنها در صحنه خبر داده اند .به راستی وظیفه آنها اعزام یک تیم مشاور به محل نبود؟توان حاضرکردن یک روانشناس و همزمان خالی کردن اطراف جوان از تجمع حاضرینی که گویابرسر پریدن جوان درحال شرطبندی هستند، نداشتند؟

نه خبری از قایق ، غریق نجات و جلیقه نجات است و نه تدبیر متفاوتی از سوی مسئولان هلال احمر که حتی اگر چندفیلم خارجی با این مضمون می دیدند، سرعت عمل را آموخته بودند.فرماندار به عنوان بالاترین مقام شهرستان که درصحنه هم حضور دارد، دستور کدام عمل پیشگیرانه را صادر کرد؟ و چرا تا امروز توضیحی از سوی ایشان صادر نشده است ؟و به راستی سررشته عمل بین این همه مسئول در این واقعه، دست کدام یک بود؟با پایان غم انگیز واقعه می توان دریافت، هیچ کدام !

بخش بزرگی از بهت عمیقی که بادیدن این فیلم بر جان بیننده می نشیند متوجه بی تدبیری، سرگشتگی و ناتوانی مسئولان حاضر درصحنه برای نجات جان جوانک است .جوانی که شاید منتظر شنیدن جمله ای کوتاه اما امیدبخش بود تا اورا دوباره به زندگی وصل کند…پدر روستایی که از راضی کردن پسرش عاجز بود چون فکر می کرد وجود مسئولان در صحنه می تواند سرنوشت متفاوت تری برای پسرش رقم بزند و مسئولانی که دست به دعا همه چیز را به دست سرنوشت سپردند و فلج و بی اراده به تماشای مرگ جوان نشستند،چهره ای جدید از روابط ، مسئولیت ها و واکنش های فردی و جمعی در اجتماعیست که امید و اطمینان در آن درحال از دست رفتن است.شایان ذکر است در دو روز گذشته هیچ نهاداجتماعی در استان توضیح ، پاسخ و عکس العملی در مقابل این اتفاق دلخراش نداشته و سندروم بی تفاوتی نسبت به خودکشی جوانان خوزستان روز به روز در حال گسترده تر شدن است

سارا امانی بابادی