دوگانه بینی در تعامل مدیر کل دفتر امور بانوان استانداری !

یکی از انتظارات هر شهروند از مسئولین این است که آن مسئول حداقل به بخشی از وظایف خود عمل کند و مثلاً اگر از او پرسیده شود که طی مدت مسئولیت خود چه کارهایی را به انجام داده ای؟ بتواند بدون لکنت زبان کارهای مهم انجام شده را برشمارد. مدیر کل دفتر امور بانوان و خانواده استانداری از جمله مسئولانی است که ظاهراً خود را از پاسخگویی در مورد ادای حداقل وظایف مربوط به امور بانوان و خانواده معاف می بیند و اساساً برای ایشان پایین آمدن روز افزون رتبه های مربوط به زنان از جمله کسب رتبه اول استان در زنان‌ بی سرپرست و بد سرپرست مهم نیست که اگر واقعا ایشان در حوزه کاری خود بدرستی عمل می کردند، حداقل در مورد این خبر تکان دهنده و چرایی های آن باید توضیح می دادند. ایشان بعنوان ارشدترین مسئول مرتبط به حوزه زنان، با عدد و رقم باید شرح می دادند که برای این قشر از زنان آسیب دیده و فرزندان آسیب دیده ترشان چه کرده اند؟

آیا این موضوع اساساً جزیی از دستور کار جلسات دفتر امور بانوان بوده است؟ نکته بسیار مهم حضور اخیر ایشان در نشست امضای تفاهم نامه همکاری میان رییس جمعیت بانوان جنوب عراق با بخشی از بانوان استان خوزستان است که در حقیقت نشاندهنده نگاه دوگانه ایشان به مقوله زنان است. زیرا ایشان قطعا فراموش نکرده اند که یک نمایشگاه مربوط به توانمندیهای زنان خوزستان با همکاری جهتهای مختلف از جمله جمعیت زنان جنوب عراق در زمستان سال ۹۵ برگزار شد و برغم موفقیت نمایشگاه و تحقق کامل اهداف خواسته شده از آن، متاسفانه با حاشیه های زیادی از جمله متهم کردن زنان و دختران خوزستانی به انجام رفتارهای نامناسب و غیر قانونی مواجه گردید که پس یک سلسله بررسی مشخص شد

زنان‌ و دختران کار آفرین و زحمتکش خوزستانی نه تنها هیچ رفتار نامناسب از خود بروز نداده بلکه و بزعم مسئولین کنسولگری ایران در بصره و حتی جمعیت زنان جنوب عراق که اخیراً میهمان بخشی از زنان خوزستان است، زنان و دختران خوزستانی حاضر در نمایشگاه بصره نمونه بارز تعهد و وقار، اخلاق مداری و نجابت بودند. آثار مثبت برگزاری آن نمایشگاه بقدری بود که شاید بتوان جلسه مربوط به توافق نامه اخیر که خانم فرانک موسوی در آن حاضر شدند را از نتایج غیر مستقیم حضور اول بار و موثر زنان خوزستان در آن نمایشگاه ( زمستان ۹۵ ) دانست. سئوال بسیار مهم این است، خانم موسوی در شرایطی که یک مجموعه زن و دختر استان خوزستان در معرض هجمه ای خطرناک و در مقابل شدیدترین اتهامها و افتراهای اخلاقی قرار گرفته بودند و بدترین شرایط روحی و روانی را تحمل می کردند، ایشان بعنوان عالیترین مقام شاغل در حوزه بانوان و به تعبیری حامی آنها کجا تشریف داشتند و چرا موضع حداقلی بمنظور کاستن از مشکلات پیش آمده را اعلام ننمودند؟

ایشان نه تنها هیچ ورود موثری در زمینه رفع مظلومیت از آن زنان نداشتند بلکه از یک دلجویی ساده نیز دریغ ورزیدند که این امر مایه تاسف است. مایه تاسف از آن‌جهت که گاهی اوقات پُستها تناسبی با اشخاص ندارد و کنترل آنها از عهده هر کسی بر نمی آید. بنابر این صرف تحصیل یک منصب و اشغال آن بخودی خود ارزش به شمار نمی رود و لازمه ارزشمندی در بدست آوردن یک جایگاه زمانی است که موضوعیت در آن‌ جایگاه برای همه ملموس و مشخص باشد. تردیدی نیست که مشکلات بانوان و خانواده های خوزستانی بیش از آن است که در یک نوشته بگنجد و هیچ کس هم انتظار حل و فصل آنها را از مدیر دفتر بانوان استان نداشته اما انتظار از ایشان ورود حداقلی در برخی موضوعات مهم‌ از جمله زنان بی سرپرست و بدسرپرست بود که متاسفانه چنین چیزی آنچنان که باید و انتظار می رود محقق نشد.

زهرا کریمی نسب