برای تراژدی نوارس: ققنوس دوباره زاده می شود!

خوزستان، چندین نسل پس از جنگِ فرسایشیِ هشت ساله، هنوز اما درگیرِ تبعات، مشکلات و محرومیّت های ناشی از وقوع این پدیده دهشتناک است.جنگ؛ زشت ترین، بی رحمانه ترین و تلخ ترین سرنوشت ممکن را برای مردمان این سرزمینِ تفتیده رقم زد.عروس شهرهای خاورمیانه، رخت سیاهِ چرکین پوشید.اهوازِ زیبایِ پُر رونق به شهری جنگ زده، حاشیه دار و بدون گردش سرمایه و تولید شغلِ پایدار، مبدّل شد.

روستاهای قطب کشاورزی کشور؛ یکی پس از دیگری، تخلیّه. نخلستان ها؛ سر بُریده. هور، خشک و بیابانی. کارون؛ بی رمق و از نفس افتاده. و نهایتاً از خوزستان جز یک نام دیرینه و نوستالژی خوش پیشینه، بر جای نمانده…آری، سیلابِ ناگزیر جنگ، همه خوشی های جنوب را با خود شُست و بُرد و حالا دارد رویِ دیگر سکه خود را در خوزستان می نمایاند.نسل های پس از جنگِ خوزستانی، زخمی اند و چون پزشک حاذقی نمی بینند تا “مهربانانه” مداوایشان کرده و “همدلانه” بر بالینشان بنشیند و “عادلانه” مرهمی التیام بخش بر دردشان بگذارد، بُغض فرو می خورند و ناگهان خالقِ “فاجعه” می شوند.

فجایعی چون تراژدی قهوه خانه “نوارس” که یازده انسانِ بی گناه و نجیب خوزستانی را در آتش جهل و عصبیّتی کور می سوزاند و دل هر انسانی را می گدازد و وجدان عمومی جامعه را می رنجاند و آن میزان تلخیِ تریاق گونه دارد که طلیعه سال نو را با اندوهی سرشار از ناگفته ها می آراید.همه فاجعه اما زبانه های آتشی نیست که لاجرم از نوارس برخاسته و وجب به وجب از دل های جنوبی را می کاود و بر دردهای مزمن این دیار می افزاید. درک عمق فاجعه ای که در زیر پوست خوزستان رخ داده چندان پیچیده نیست.

کافی است فقط چند روز پس از عزای نوارس، صفحه حوادث یکی از جریده های بومی را ورق بزنی و تنها ١٢١ کیلومتر از نوارس فاصله بگیری و به “شوش” قدیمی ترین سکونتگاه شناخته شده جهان سری بزنی، آن جا که پسری، خانه و خانواده خود را آتش می کشد.راستی، این بنزین های خشمگین از کجا می رسند؟این دست های سیاه و چرکین از کدام نظام آموزشی برآمده اند؟هیس برادر! کمی آهسته تر. خوزستان عزادار است، تنها این سخن را به خاطر بسپار که گرچه ققنوس می سوزد اما از خاکستر خود دوباره زاده می شود.