آنکه می نویسد اندیشه می سراید

دکتر فاضل خمیسی: از وقتی که تکنولوژی فضای مجازی در معرضِ استفاده عام قرار داده شده و فرصت ارتباط گیری میان اعضاء مختلف جهان گستره پیدا نموده ، روزانه صدها میلیون پیام و مطلب نوشتاری در موضوعات مختلف برای مشاهده و تبادل نظر ، رد و بدل شده و به جرأت گفت ، شایدالان به خیلی دلایل که از حوصله این مقال خارج است، «حجم نوشتار» ارائه شده بدور از قضاوت در کیفیت آن ، از «حجم گفتار» فزونی یافته و این اتفاق بعنوان یک پدیده ی جامعه شناختی مورد توجه بسیاری از جامعه شناسان قرار گرفته است از سویی دیگر میتوان خانواده هایی را مشاهده کرد که در طول شبانه روز پنج جمله ی درست و حسابی با هم به گفتگو نمی نشینند! اما هر کدامشان با گوشی هوشمندی که در دست دارند چندین برابر گفتار شفاهی که بیان میکنند، مطلب نگاشته و در فضای مجازی برای عموم یا خواص خویش منتشر مینمایند . هدف از این قلت مقال پردازش به آسیب ها یا منافع این رویداد نیست ، بلکه توجه به فاخری و زیبندگی«نوشتار » نسبت به «گفتار» در طول اعصار و جوامع مختلفی است که نباید بخاطر در دسترس بودن و سهل الوصول بودن آن مورد غفلت قرار گیرد.

باید دانست که فضای نوشتاری در هر بُعد و شکل آن با زبان شفاهی تفاوت اساسی و تفوق غیر قابل انکار دارد و بخاطر همین است که برای نوشتارها بخصوص در قالب مقاله و کتاب قوانینی از قبیل : ادبی ، مأخذی، ویرایشی و … تعریف و آنها را در چارچوبی علمی حصار کشی میکنند.ذکر این یادآوری ضروریست که ،حتی نقطه نظرات کوتاه، اظهار نظرها، و مخالفت های مکتوبی که به برخی موضوعات بعمل می آید ، بدلیل «ماندگاری نوشتار» ‌لازم است از اسلوبی عقلانی، مؤدبانه، مستند و بدور از هر گونه تعصب برخوردار باشد تا نگارنده ی آن بتواند در هر زمانی که لازم است از آن دفاع کرده و مایه شرمساریش نگردد.

زبان نوشتاری دارای«بُعد اندیشگی» است ، یعنی اینکه وقتی گفتارهای شفاهی به «نوشتن» منتقل و تبدیل میشوند ، فاعل این عمل از یک فرد عادی که کلماتی را بر زبان می راند اکنون در قالب و قامت انسانی نویسنده، تحلیل گر، شاعر، و زبان دان درآمده که بایسته است در خصوصتک، تک کلمات و حتی حروفی را که می نگارد جانب رعایت اصول یک فرد نویسنده را برای خویش مدنظر قرار دهد ….