مرجعیت رسانه ها و خبرنگاران در ایران رو به زوال است

ابراهیم افتخار :روز خبرنگار سبب شد از زاویه ای دیگر به شغل خبرنگاری و روزنامه نگاری در ایران نظری بیندازم. بنظر میرسد مدتهاست خبرنگاری و روزنامه نگاری در رسانه های اسم و رسم دار به عنوان یک حرفه پراهمیت جایگاه گذشته خود را نه تنها برای مردم، که برای بسیاری از کارکنان آنها نیز از دست داده است، و رسانه های ناشناس مجازی و خارج از مرزهای رسمی و شهروندخبرنگاران جایگزین آنها شده اند، ونیاز جامعه به خبر و اطلاعات را تأمین می‌کنند.

اما چرا این جایگاه و مرجعیت اجتماعی و خبری رسانه ها در داخل کشور رو به زوال است؟ به روشنی میتوان متوجه شد که اگر مطبوعات و خبرنگاران در جایگاه رکن چهارم دموکراسی بعنوان ناظران بیدار جامعه بودند، در سال های گذشته میتوانستند مواجهه ای قوی با فساد و ناکارآمدی داشته باشند و شاهد این حجم از فساد و فقر و ناکارآمدی نباشیم. آری، مرجعیت رسانه های ما در کشور بشدت رو به زوال است، بدلیل اینکه توجه به افکار عمومی به پایین ترین سطح خود رسیده است،وقتی نخبگان راهی به رسانه های رسمی و ملی ندارند و کارشناسان مجرب تمایلی به نقد و گفت وگو ندارند و رسانه ها و خبرنگاران انگیزه نوشتن و پیشنهاد دادن ونقّادی و پرداختن به موضوعات اساسی را ندارند،در چنین شرایطی ودر چنین فقر گسترده ای، طبیعی است که مطبوعات ما روزگار سختی را بگذرانند و مردم هم با مطبوعات قهر کنند.

رسانه های فاقد مرجعیت،حکایت از جامعه ای دارد که اعتماد شهروندانش در آن به پایین ترین سطح خود سقوط کرده است و مردم بازتاب صدای خودرا در رسانه ها پیدا نمی‌کنند.این جاست که جامعه از رسانه ها و خبرنگارانش عبور می‌کند،و آژیر خطر بزرگتری را بصدا در می آورد، و آن موقعیت خطیری است که هشدار می دهد حکومت خود را از مرجعیت حساس و مهمی که می باید به وقت اضطرار حلقه اتصال حکومت و مردم باشد، بی نیاز کرده است.

حوادث مختلف در یکی دوسال اخیر و ناتوانی رسانه ها و حاکمیت در ارائه مرجعیت خبری ، سیاسی و اجتماعی برای شهروندان وبی اعتمادی شگفت آور آنها، عمق خطر را نشان می‌دهد، مانعی ندارد که روزی بعنوان خبرنگار وجود داشته باشد و تبریکی هم ردو بدل شود و احیانا در شرایط عادی مراسمی هم گرفته شود و هدیه ای هم داده شود و تعریف و تمجیدی هم صورت گیرد…ولی بدانیم اینها واقعیت خطیر زوال مرجعیت رسانه ها و خبرنگاران را تغییر نمی دهد…