«عشوه ناروا» / سروده ای از حجت الاسلام مسلم سلیمانی

نامه ی این شکسته رو خوش بنگر جفا مکن/
کس نشناسد این گدا سوی دگر رها مکن/
شاخه گلی نهاده ام بر سرِ راه دلبرم/
چون گذرد ببیندَش غم به رخ آشنا مکن/
یار شکر شکن تویی، این دل پاره ام تویی/
پسته ی خنده ام تویی زلف سیاهو وا مکن/
ای همه های و هوی من «تار» و «صبو» و «چنگ»ِ من/
هم «نی» و هم نوای من غیر منو صدا مکن/
درد منی دوا کجا؟! نای منی نوا کجا؟!/
خسته شدم ز این و اون مُهره ی مبتلا مکن/
عشق تو باشدم دوا درد تو می شود عسل/
تا که تو باشی در برم، عشوه ی نا روا مکن/
هر که شنیده وصف تو هوش ز کف نهاد و رفت/
من که بدیده ام رخش رازمو بر ملا مکن/