کوتاه از زندگانی امام هادی علیه السلام
علی بن محمد بن علی بن موسی (۲۱۲-۲۵۴ق) مشهور بهامام هادی(ع) و امام علی النقی(ع) فرزند امام جواد(ع) و دهمین امام شیعیان است. او از سال ۲۲۰ تا ۲۵۴ قمری به مدت ۳۴ سال امامت شیعیان را به عهده داشت.بیشتر سالهای امامت آن حضرت در سامرا، تحت نظارت مستقیم حاکمان عباسی سپری شد. دوره امامت او همزمان با حکومت چند تن از خلفای عباسی از جمله متوکل بود. از امام هادی(ع) احادیثی در امور اعتقادی ، تفسیر، فقه و اخلاق روایت شده […]
علی بن محمد بن علی بن موسی (۲۱۲-۲۵۴ق) مشهور بهامام هادی(ع) و امام علی النقی(ع) فرزند امام جواد(ع) و دهمین امام شیعیان است. او از سال ۲۲۰ تا ۲۵۴ قمری به مدت ۳۴ سال امامت شیعیان را به عهده داشت.بیشتر سالهای امامت آن حضرت در سامرا، تحت نظارت مستقیم حاکمان عباسی سپری شد. دوره امامت او همزمان با حکومت چند تن از خلفای عباسی از جمله متوکل بود.
از امام هادی(ع) احادیثی در امور اعتقادی ، تفسیر، فقه و اخلاق روایت شده است. بخش قابل توجهی از روایات آن حضرت درباره مباحث کلامی از جمله تشبیه و تنزیه و جبر و اختیار است. زیارت جامعه کبیره که ابعاد گوناگونامامت در آن مطرح شده و نیز زیارت غدیریه از آن حضرت روایت شده است.امام هادی علیه السلام از طریق سازمان وکالت با شیعیان ارتباط داشت و به امور آنان رسیدگی میکرد. برخی از شاگردان و یاران ایشان عبارتند از: عبدالعظیم حسنی، عثمان بن سعید، ایوب بن نوح، حسن بن راشد و حسن بن علی ناصر.بارگاه او که در سامرا به حرم عسکریین مشهور است. در سالهای ۱۳۸۴ و ۱۳۸۶ش طی حملات تروریستی تخریب شد. ستاد عتبات عالیات ایران از سال ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۴ش آن را بازسازی کرده است. شعر تاریخی امام هادی ع خطاب به متوکل عباسی:
باتوا علی قـلـل الجبال تحـرسـهـــم
غـلب الرجال فـلـم تنفـعـهـم القـلـل
و استـنزلوا بعد عز من معـاقـلـــهــم
و اسکـنـوا حـفـرا یا بئـسـما نــزلــوا
نـاداهـم صـارخ مـن بـعــد دفــنــهــم
ایـن الأســاور و التـیـجـان و الـحـلــل
ایـن الـوجــوه التـی کانـت منــعــمـه
من دونـها تـضــرب الأستـار و الکـلـل
فافـصح الـقـبر عنهم حین ساء لـهـم
تلک الوجــوه علیهــا الـدود تنـتـقـــل
قد طال ما اکـلـوا دهـراً و ما شـربــوا
و اصـبحــوا الیـوم بعد الأکل قد اکـلوا
کجا شد آن چهرههای به ناز پرورده که در برابر آنها پردهها میزدند و سایبانها؟»پس هنگامی که درباره آنان سؤال میشود،، قبر با بیانی شیوا در خصوص آنان گوید: این است چهرههایی که کرمها بر روی چهرهایشان رفت و آمد میکنند.
دیر زمانی کامرانی و عیش و نوش کردند و امروز چنان شدهاند که پس از آن همه خوردن و کامروایی کردن، خورده میشوند.”(۱)متوکل از شنیدن این ابیات چنان گریست که محاسنش به آب دیدگانش تَر شد، حاضران نیز، گریستند. آنگاه امام هادی (علیه السلام) را در کمال احترام به خانهاش باز گرداند.
امام (علیه السلام) با این شعر عمیق نهیبی بر جان غفلت زدگان زد چرا که مرگ اجتناب ناپذیر است. و در آن هنگام است که ثروت و مقام و یا هر آنچه که مایه فخر در این جهان گذراست سودبخش نخواهد بود. به راستی به یاد آوردن مرگ و ایام گذار، مؤثرترین تذکرهاست.
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰