تاراجِ روابط عمومی!

امروز ۲۷ اردیبهشت روز جهانی ارتباطات و روابط عمومی نام‌گذاری شده است. برای من و بسیاری از کارکنان، علاقمندان و تحصیل‌کردگان روابط عمومی این روز مهم است و در هر سال با برگزاری همایش‌ها، نمایشگاه‌ها، آموزش‌های کارگاهی و برنامه‌هایی این روز را گرامی می‌داریم.من در این یادداشت کوتاه قصد دارم به خطری که روابط عمومی را تهدید می‌کند، بپردازم. فارغ از بودجه‌های هنگفتی که از بیت‌المال صرف فعالیت‌هایی که به نام روابط عمومی می‌شود؛ به نظر می‌رسد ساختار مدیریت استان به سمتی حرکت کرده که وظایف روابط عمومی به واحدهای دیگر سازمانی واگذار شده است.

برخی از جملات زیبایی که نیروهای روابط عمومی با آن‌ها مأنوس بودند، این بود: «روابط عمومی مدعی العموم مردم و وکیل مدافع سازمان است.» بدین معنی که روابط عمومی در میانه‌ی حقوق مردم و تکالیف سازمان ایستاده است. چون اساساً سازمان در مفهوم مدرن آن حقی ندارد بلکه صرفاً مکلف است.اما نظام «مدیریت سازمانی» یا به تعبیر صحیح تر «سازمان مدیریتی» به سمتی حرکت می‌کند که روابط عمومی در جایگاه واقعی خود قرار نگیرد. روابط عمومی را تقلیل دادند! آن را تحقیر کردند! شأن آن را به کارهای خدمای و برگزارکننده‌ی مراسم کاهش دادند. از آن سو واحدهایی نظیر امور حقوقی، حراست و حتی پدیده‌ی مذموم و نابهنجار دلالان سازمانی که از طریق دیپلماسی عمومی و یا روش‌های خشونت‌آمیز، ارتباطات درون و برون‌سازمانی را پیگیری می‌کنند.

پیش از این در یادداشتی با عنوان «آیا روابط عمومی ممکن است؟!» استدلال کردم؛ روابط عمومی در خوزستان باید پوست‌اندازی کند. باید بر اساس ارزش‌ها، هنجارها و آرمان‌های خوزستانی خود، مدل تعاملی بسازد. بدون تردید این هدف تنها در صورتی محقق خواهد شد که سازمان دچار دگردیسی شود. سازمان باید از موقعیت  «استعلایی» به زمین فرود آید تا امکان روابط عمومی فراهم شود؛ در غیر این صورت روابط عمومی در خوزستان ممتنع، بلکه تاراج رفته است.

اهواز – لفته منصوری