دونالد ترامپ”، رئیس جمهوری با کودکی های درون !

در سال ۱۹۳۱ “جمیز تراسلو آدامز” اولین کسی بود که ایده ی رویای آمریکایی را مطرح کرد، وی براساس این ایده، آمریکا را سرزمینی دانست که در آن باید مردم به خاطر آنچه، مستحق آن هستند، دیده شوند، نه بخاطر آنچه، برای آن بدنیا آمده و اکنون جزئی از آن سرنوشت شدند و یا هر آنچه، فعلا، در اختیار دارند و دیگر حقوق اضافه بر آن تعلق نمی گیرد.آنچه در این نوشتار اهمیت جدی دارد نه توصیح مفصل این ایده است، بلکه موضوعیت آن، یعنی تجدید حیات گفتمان رویای آمریکائی که توسط “دونالد ترامپ” به شکلی که امروز، ایشان مدعی تحقق آن است، از جمله اهدافی، چه در درون ایالات متحده و نیز، چه در سطح نظام بین الملل که وی از آن انتظار دارد.

نگارنده، با اشاره به دلیل زیر، معتقد است، تحقق این گفتمان که در طی این ۸۰ سال فربه شده است نمی تواند بواسطه ی ” دونالد ترامپ” چه در درون آمریکا و چه در سطح نظام بین المللی عملیاتی شود.به خاطر این که “دونالد ترامپ، ریاست جمهوری آمریکا، صرفا اهداف و توقعات اولیه ی آن ایده را، که متشکل از جنبه های معیشتی، عملگرایی، اراده ورزی، وطن پرستی، زاده شدن برای پیروزی، خانواده گرایی می باشد را در جهت ارضای خواسته های کودک درون خود پیگیری می نماید که کلا، با اهداف ثانویه ی مفاهیم پست مدرن رویای آمریکایی از قبیل، برابر خواهی ، آزادی برای همه، دمکراسی بین الملل، حقوق بشر، پلورالیسم جهان شمول، حفظ محیط زیست کره ی زمین، آرمان جهان بدون جنگ، سلطه ی قانون و نظم، عدالتخواهی، صلح طلبی و…. مغایرت دارد، یعنی؛ همان مفاهیم فرامدرنی که جزء لاینفک ارزش های سیاسی اردوگاه رقیب خود، یعنی دمکرات هاست.

قطعا، این رویکرد سیاسی “دونالد ترامپ” حتی، با وجود تمام دستاوردهای فیزیکی و برجسته ی اقتصادی که دارد به خودی خود نمی تواند مورد توجه ی آحاد مردم آیالات متحده باشد، چون تعریف او از سرزمین محدود به ایالات متحده و نه قاره ی آمریکاست و نیز تصور او از فرد آمریکایی منحصر به شهروندان آیالات متحده است، نه همه ی ملت هایی که در قاره ی آمریکا زندگی می کنند.در صورتی که امروزه در قاره ی آمریکا و اروپا، مفهوم آمریکایی بودن به معنای پیشرو بودن و نه به معنی حداقلی آن یعنی شهروند آمریکایی بودن است.با این توصیف “دونالد ترامپ”، در نشست مجمع جهانی اقتصاد واقع در شهر داووس سوئیس با تمسک به ایده ی رویای آمریکایی درصدد آن برآمد تا شکل نوین جهانی شده ای از آن ایده را به گونه ای تحقیر آمیز، مبتنی بر سروری آمریکا نسبت به سایر ملت های دیگر به دلیل پیشتازی در رشد اقتصادی، قدرت نظامی و سایر پیشرفت های تکنولوژیک رونمایی کند و علاوه بر آن، نیز توقع داشت تا سران کشورهای شرکت کننده در نشست داووس برای زیاده خواهی های او دست بزنند که از منظر نظام بین الملل، خود این باور کاذب موجب واگرایی اغلب کشورهای جهان با دولت آمریکا می گردد.

عبدالرحمن نیک سرشت