از سکوت تا عبرت ‌میان دو مناظره ۸۸ و ۹۶!

با برگزاری مناظره انتخاباتی ریاست جمهوری ۹۶ خواسته ناخواسته حجب و حیای میرحسین موسوی یا سکوت ایشان که ضربه ی مهلکی را نصیب اصلاح طلبان کرده بود، را به یاد آوردم. با این تفاوت که در این مناظرات جهانگیری مرد اول پتک افکن میدان، تمام قامت زبان به حقیقت گشود!.آری این زبان را یارای برابری با جنگی تمام عیار است.واقعا اگر میرحسین موسوی در آن زمان بر خود و اوضاع مناظراتی بعد از رجوع دو دهه ای به سیاست، مسلط می شد. دیگر نیازی به آن همه هزینهِ گزاف برای نظام می شدیم؟!

گرچه می گویند: سکوت بالاترین فریادهاست، اما در کارزار سیاست ورزی، نشان از پایبندی به اخلاق دارد، گرچه واگشودگی و رفع ابهام هم از دیگر خاصیت های بنیادین زبان است!.زبانی که اگر گشوده می شد، و فجایع ۸۴ تا ۸۸ را واگویه می کرد، دیگر هزینه های گزاف بر ملت و نظام روا نمی رفت، چنان که تا آستانه تنشی بزرگ همچو جنگ و تهدید بین المللی به پیش نمی رفتیم!.ماحصل آن دوران سیاه احمدی نژادیسم را تنها در این می توان خلاصه کرد: امنیت روانی که برای شهروندان دیگر قابل تصور نبود!، بماند فروپاشیدگی اقتصاد داخلی، بماند تحریم های گستاخانه غربی و لانه ساخته تا در خانه مردم، بماند پاسپورت و هویت تهدید شده ایرانی، بماند قهر یازده روزه، بماند عزل و نصب های لحظه ای که حتی فرصت برگشت وزیری از سفر داده نشد!، بماند های مانده ی زیادی که بر ملت و نظام و سرمایه های انسانی آن روا شد!

یاد آن استادی هم بخیر که بالغ بر شصت ترجمه و تالیف در اندیشه و علم سیاست و جامعه شناسی سیاسی را نگاشت، که شعور نخبگان و مردم را رو به فزونی گذارد! که دست روزگار هم چنان کرد که در سال ۸۵ با حکم و دستور احمدی نژاد اخراج شد و روانه دانشگاههای اروپا و امریکا شد!!آری شاید دفاع و یا صدای جهانگیری در مناظره دیروز، صدای فروخفته دکتر حسین بشیریه بود، و یا حتی عبرتی که از سکوت میرحسین موسوی به یادگار از او به اصلاحات سپرده شد، تا هزینه هایی بیش از این بر ملت و نظام و رهبری روا داده نشود!