بازی زیر نور افکن های خاموش !

در یک بازی نود دقیقه ای فوتبال یا هر بازی دیگر می توان مفهوم قهرمان و قهرمانی را درک کرد زیرا هم مدت زمان بسیار محدود است و هم اینکه، همه چیز زیر نظر تماشاگران تیز بین و داوری که عرض و طول زمین را همچون بازیکنان می دود و خطاها را میبند و سوت می زند و در صورت لزوم اخراج هم می کند و… اما در بازی شهرداری و شورای شهر اهواز چیزی بنام قهرمان (برای هرکدام از دو طرف) امری ناممکن و ممتنع است زیرا:

زمان بازی شورا و شهرداری در زمین مقدرات اهواز نزدیک به چهار سال طول کشید و بازیکنان دو طرف بجای رعایت مقررات و اصول بازی، ضمن گاوبندیهای مقطعی و بعضا ممتد، پر خطا ترین بازی را به نمایش گذاشتند، بدون آنکه خبری از اخطار و تذکر در میان باشد (چه رسد به کارت قرمز).در بازی فوتبال هر دو تیم، ضمن بهرمندی از مزایای تعریف شده، اما بدنبال مزیتی بنام قهرمانی و خشنود کردن جمعیت هوادران خود هستند اما در بازی چهار ساله موضوع این بحث، این دو ضمن بهره مندی از انحصارهای مختلف انتفاعی، خبری از جمعیت هوادار نیست و همه چیز در خشنود کردن مجموعه های انگشت شمار پیرامون خلاصه می شد.

وضوح و روشنایی حرف اول را در فوتبال می زند و هیچ گوشه و زاویه ای از محیط و مساحت زمین پنهان از اطیاف نوری نیست اما در بازی کدر، مات و بعضا تاریک که قریب به چهار سال بطول انجامید، بندرت می توان خطوط حرکت یا نقطه رکود بازیکنان را تشخیص داد.انگار ظرف زمان و مکان را با یک پرده ضخیم برزنتی که ذره ای نور از آن عبور نمب کند، پوشانده بودند.بیست و دو بازیکن فوتبال بحکم تخصصشان همه چیز این بازی را می دانند و به آن واقف هستند اما بازیکنان و کادر پیرامون دو تیم شورا و شهرداری بحکم تصادف پای در وادی لیز این بازی گذارده و واقف به هیچ قاعده و ضابطه ای نیستند …

از باب قیاس تمثیلی عرض می کنم که با وجود همه این تفاوتهای فاحش میان بازی اصولی و معقول فوتبال از یک سو و بازی شورا و شهرداری از سوی دیگر، اما بازیکنان دو تیم شورا و شهرداری اهواز در یک امر بسیار مهم با بهترین ستارگان فوتبال وجه مشترک دارند و آن هم سیر صعودی برخورداری مادی نسبت به گذشته نه چندان دور است.آنچه در جلسه سئوال از شهردار شاهد آن بودیم چیزی جز ادامه همان بازی ممتد (در فضای تاریک) نبود، با این تفاوت که تنها اجزایی بسیار کوچک از ابعاد بزرگ بازی ضبط شده در معرض روشنایی و نمایش قرار گرفت که در نهایت این هم نشد و بدلایل فنی نمایش به راه افتاده متوقف و همه چیز مجددا در تاریکی مطلق فرو رفت.

راقم که با توسل به ابزار ابتدایی همچون فانوس و در مواقعی چراغ قوه شاهد سکانسهای ویژه ای از بازی دو تیم بودم، به این نتیجه رسیده ام که بعضی از فورواردهای ستاره دار شهرداری و شورایی و حتی خط دفاع آنها، در بهترین حالت، لایق بازی دو گل کوچک (با توپ پلاستیکی دو پوست) هم نیستند اما اینکه چگونه توانسته اند وارد لیگ دسته اول کشور بشوند و مردم یک شهر را نمایندگی کنند، این سئوالی است که با زوال هرچه بیشتر تاریکی موجود و نصب نورافکن های اضافی در روزها و ماههای آینده قطعا به پاسخ خواهد رسید و گل های خورده (واقعی) تیم شهرداری طی مدت نزدیک به چهار سال گذشته نیز بر همگان بویژه مالکان باشگاه یعنی مردم عیان خواهد شد.

علی عبدالخانی
شنبه ۲۸ اسفند ۱۳۹۵