زبان عرصه هستی آدمی!

در تمام ادوار زندگی آدمی مسئله زبان، ذهن مردم زمانه را به طوری شگفت انگیز مجذوب خود کرده است. که انسان به ناچار برای به عرصه در آوردن هستی خود از هیچ راهی دریغ نکرده و نمی کند.گوته اما باور داشت: کسی که زبان های خارجی را نمی داند، زبان مادری خود را هم اصلا بلد نیست.شاید این زاویه دید گوته خالی از نقد نباشد، در زمانه ای که هژمون های رسانه ای، سیاسی و فرهنگی در اقصی نقاط جهان بدنبال استحالگی زبانی، فرهنگی دیگر ملت ها در دوره های استعمار قدیم و جدید هستند، چگونه میتوان تقدم استعمال زبانی را لحاظ کرده و عینیت بخشید.

اما در دیگر سو در جوامع مترقی و حتی رو به توسعه میتوان بارقه ی امیدی را در بکارگیری زبانهای متعدد مد نظر قرار داد، چرا که منشور حقوق بشر و حتی اعلام روز جهانی زبان مادری در ۲۱ فوریه برابر با ۳ اسفند شمسی از طرف یونسکو نشان از آن دارد که زبان های رو به اضمحلال حق حیات و استمرار دارند.و پاسداری از زبان مادری یکی از دغدغه های انسان های امروزین در عصر هویت های متکثر جهانی است، اما منطق زیست مسالمت آمیز انسان را در احترام و التزام به عرصه هستی دیگر ملت ها که همان زبان مادری شان است، سوق می دهد.و آنجاست که به تعبیر هایدگر: زبان خانه هستی است، خانه ای که از هستی برآمده و با آن پیوند دارد، و مهم آن است که ماهیت زبان را در ارتباط با هستی و به مثابهِ این ارتباط، یعنی به مثابهِ مأوای ماهیت انسان اندیشیده شود.

هادی حزباوی